Argentinië - Patagonië

Graag ondersteboven en kriskras door elkaar icm het andere reisverslag je eigen verhaal samenstellen.

12 okt: ontwaakt door het getik van regendruppels op ons dak die ons door het verzadigde bladerdek heen ons toch wisten te bereiken. Het was lange nachtrust geweest, en gelukkig deze keer ook 'wèrm' zoals ze in Brabant zeggen. Met het ontwaken kwam ook het besef 'klote' dat betekende dus ook geen hike vandaag. Zonde want dit park staat wel als highlight aangemerkt voor de wandelingen. Maar dat mocht de ochtendpret in ons knusse onderkomen niet drukken, waarschijnlijk moest er ook wat energie uit van de lange nachtrust. Hierna onze Biezen gepakt en routa 40 Weer opgepakt richting Esquele, tussenstop op onze lange dagrit naar dorpje Puerto Moreno, wAar het Unesco beschermde Cueva de los Manos ligt, zo'n ... Km verderop.
"Tenemos un Banda plana. Puede ver coagulo? "
De rest vd dag zou het 'rain, rain, rain' zijn, but no 'singing in the', dat moest maar van de iPad met Bluetooth speaker komen. Na een kort ritje aangekomen in het deurp, zoals ze in Brabant zeggen. De noodzakelijke boodschappen gedaan, die overigens schrikbarend duur zijn hier, we zouden er zelfs bijna vanuit eten gaan. Vlees is overigens dan wel weer goed te doen, maar je bent tenslotte dan ook in het land waar de steak is uitgevonden en het merendeel van de restaurants zichzelf 'padrillo' noemen, wat zoveel betekent als 'grote berg vlees van alles en nog wat'. Bij terugkomst bij de auto werden we erop gewezen dat we een platte band hadden, hebben wij weer. Gelukkig snapten ze bij de Renault garage tegenover de supermarkt met een foto, wat gewijs naar onze hippiebus, en de volgende uit losse woordjes opgebouwde zin via de offline Spaans woordenboek app wat ons probleem was. Een behulpzame monteur wist ons binnen 5 tot 10 minuten te verlossen. Goed opgelet, de volgende moet ik zelf kunnen doen. De band bleek onherstelbaar beschadigd, misschien toch onze rijstijl wat aanpassen of de mindere wegen? Onze missie vervolgens voortgezet in de stromende regen over de dorre pampa's zonder enige vorm van afleiding door het landschap, dit was gewoon kilometersvreten. Onderweg nog tweemaal gestopt om de reserveband te checken maar dit bleek de gevreesde 'patagonian wind'. Hier werden we bij elke stop aan herinnerd door het kraken van de portieren bij openen, de vorige tijdelijke bewoners van de auto hadden het namelijk nog iets slechter getroffen dan enkel een lekke band. De patagonian wind staat er namelijk om bekend deuren te doen omklappen mits niet goed vastgehouden. Bij gebrek aan rustplaatsen gewoon ons busje aan de kant van de snelweg gegooid en bij een overdadigheid aan wind onze koffie en thee met zelfgemaakt broodje eiersalade maar vanaf de achterbank bereid, smaakt dan toch net een stukje beter. VanAf de zijlijn nog even erop gewezen dat we gelukkig niet de enige gekken waren die buiten seizoen Patagonië bezochten: getoeter van een andere Wicked Van, de eerste deze roadtrip. Vanaf nu was het rijden en de offline app maps.me in de gaten houden voor tankstations, want die zijn schaars langs deze route en het gebrek aan signaal wat we al hadden geconstateerd stemde niet gerust. Overigens voor jullie geruststelling, we hebben eerst nog een nieuwe band aangeschaft. Onderweg klaarde het weer gelukkig wel 'weer' wat op. Tijdens een van tankstops mogelijk ook weer een nieuwe aanvaring met vals geld, gelukkig slechts 10 pesos?, lesgeld om hier weer wat beduchtzamer op te worden.

Stukje voorgelezen aan Femke van deze dag. Haar commentaar: ik had geschreven 'vandaag hebben we niet veel meegemaakt, alleen een platte band. Maar verder wel leuk geschreven.'

Er is een flink stuk (gelukkig bij goed daglicht) routa 40 wat zwaar noodzakelijk onderhoud vereist. Een Emmentalerkaas is er niks bij. Gelukkig kon Femke die toen even aan het stuur zat het wel waarderen en zag het als een soort computerspelletje door hier met hogere snelheid dan wijselijk doorheen te sjeesen, een gentle reminder aan de kapotte band had slechts een tijdelijke vermindering van zo'n 10 km/h als effect. Ondertussen waaide de Patagonian Wind onverminderd voort. Het is zelfs zo dat hier een apart verkeersbordje voor in het leven is geroepen, een soort gebogen palmboom met enkele golvende horizontale strepen. Een palmboom.... how bizar. Het stuur stond ook onverminderd op 30 graden om tegengewicht te bieden aan de invloed van de wind op het busje. Ook echt oppassen met pissen geblazen hier voor de heren, dit is niet zonder risico en moet goed doordacht aangepakt worden. Naarmate het later werd begon ook de zon te zakken op open uitgestrekte pampa's wat een prachtige lilakleur veroorzaakte. Net na zonsondergang kwamen we aan in het dorpje Perito Moreno. Hier wilde we een camping checken die we op onze steun en toeverlaat hadden gespot; de offline app Ioverlander, vol met gratis en betaalde campings met wat info. Voor €7 (een zeldzaamheid in deze contreien) konden we hier koken en douchen en in onze auto overnachten. Wederom (voor jullie zinloze informatie, maar voor van groot belang) wederom relatief warme nachtrust. Hier kwamen we ook weer onze mede Wicked genoten tegen een Amerikaans gezin met 3 kinderen die een jaar aan het reizen waren en dus met zijn vijfen in de uitvouwtent op dak van hun busje sliepen.

11 okt: 's ochtends nog even lekker genoten van de voorzieningen die ons hostel bood: warmte, douche, keuken (alvast tonijnsalade gemaakt voor de lunch, scheelt weet een ongemakkelijke afwas). Toch mooi om te merken hoe erg je dit dan gaat waarderen na 4 dagen ervan verstoken te zijn geweest. normaal gesproken hadden we geen woorden vuil gemaakt aan dit goedkoopste hostel in de stad, maar ervaarden we het als een waar paleisje. Dit was overigens de eerste Keer tijdens onze verlengde vakantie dat we in aanraking kwamen met slecht weer, maar gelukkig geen nood we moesten toch eerst nog een stuk rijden naar El Bolson, een kleinere variant op Bariloche. We hadden het voornemen om vroeg in de middag aan te komen, een leuke daghike te doen en dan door te rijden naar Parque Nacional Los Alerces om daar te overnachten. Helaas viel dit idee ietwat in het water door het aangehouden slechte weer bij aankomst. Maar voordat we onze auto veilig konden verlaten moesten we onszelf eerst zien te ontdoen van wat lokale schooiers die zich rondom onze auto hadden verzameld bij aankomst op de parking en in het Spaans tegen ons aan begonnen te praten. Beste tegenaanval is dan om net of je dom bent, wat voor ons niet makkelijk is ;), en geen spaans begrijpt. Helaas kennen ze wel het woord 'cash', echt dom zijn ze dus niet. En met een vinger naar je open mond wijzen is blijkbaar een universeel gebaar, daar konden we niet omheen, ook wat vreemd want ze zagen er goed doorvoed uit. Gelukkig wist Femke zich daar wel raad mee en gooiden ze wat goedkope repen toe. Hier leken ze zich tevreden mee te stellen. Je loopt dan toch wat minder makkelijk daarna weg van je busje met daarin nog de backpack . Wel hebben we nog even rondgelopen op de aanbevolen handycraft markt die daar 4 dagen per week was. Zou mogelijk 300 kraampjes kunnen bevatten op hoogtijdagen vol met ambachtelijke werk en etenskraampjes. Maar waarschijnlijk door het slechte weer en laagseizoen nu slechts een schamele dertigtal kraampjes. Onze buikjes gevuld met een veels te dure smoothies en wat zuid-Amerikaanse snacks. Omdat we ook geen zin hadden om het mogelijk goede weer hier af te gaan zitten wachten onze weg maar direct vervolgd naar Los Alerces.

Onderweg 'trok het open' en maakte we op voorstel van Femke een kleine detour van Routa 40, een route die ons langs wat meertjes zou leiden, zou mooi zijn volgens haar. Wat alleen niet in de kleine lettertjes stond van de mondelinge overeenkomst was dit vervolgens ook een niet verharde weg inhield, een hobbelpaard is er niks bij, maar het moet gezegd ofwel geschreven in dit geval het was de moeite waard. Hierdoor kwamen we vanaf een andere meer afgelegen kant het park in, wat geen bezoek aan de supermarkt en dat weer geen warm avondeten betekende. In het park moesten we ons melden bij de rangers office. Onder een stralend zonnetje en strakblauwe lucht met schapenwolkjes stapten we vol gezonde moed in een hike het kantoor binnen. De dienstdoende ranger konden wonder boven wonder een piepklein mondje Engels. Ietwat vertwijfeld vroeg hij ons hoe lang we dachten te zullen blijven. Na een nietsvermoedend a antwoord kwam de Aap uit de mouw, en weet dat apen niet van nature voorkomen in Patagonië, er was een weeralarm voor vAndaag en morgen en de paden van het park waren gesloten.... 'Scheisse, weer een vakantiedroom uiteen gespat'. Net nu we Dachten de valse Herfst en winterse KNMI weerberichten even achter ons gelaten te hebben. Gelaten hebben we hem nog even aangehoord, bleek dat een deel sowieso niet toegankelijk was door sneeuw, een ander deel was compleet afgefikt, en sommige paden waren sowieso niet begAanbaar. We Mochten wel op de gratis cAmpings slapen in het park. Onze initiële teleurstelling was snel verwerkt toen we de eerste camping opreden: geheel leeg, groen, aan het meer wat kabelde als een zee met een grijs tapijt van grintkiezels eromheen, her en der omgevallen bomen langs het meer waarvan de bast was verdwenen over de jaren heen en daardoor het witte hout mooi afstak tegen het blauwe meer en grijs grint. Snel onze tafel en twee stoeltjes ernaast geplempt en
getoast met de zelfgemaakte tonijnsalade en geproost met halve liters bier in de warme namiddagzon. Geen straf zo'n avondmaaltijd. Hierna nog even een korte Wandeling langs de 'kustlijn' van het meertje. Ook even weer mijn nieuwe hobby uitgeoefend, namelijk op mooie panoramische plekken mijn broek open te ritsen, wat achterover te leunen en mijn blaas te ledigen terwijl Femke een foto van dit gebeuren moet maken, liefst met duidelijk zichtbare in de zon glinsterende straal. Besloten om hier niet te overnachten maar dan mAar ook nog even de volgende campingspot in het park mee te pakken, wel weer een stukje rijden. Er was ons verteld dat morgen bij gunstigere voorspellingen het alarm mogelijk zou worden ingetrokken en we dan toch konden gaan hiken. Om 20:00 is het ongeveer donker wat dan ook meteen inhoudt 'koud'. En omdat er verder ook geen hol te doen is in een dusdanige omgeving dan ook maar naar bed niet veel later. We hadden een wat beschut plekje proberen op te zoeken onder de bomen, ook deze camping lag weer aan het meer.

10 okt
Ennnnnn we ontwaakten weer verkleumd op onze tot wildcamping herbestemde parking met 'mirardor' ofwel uitzichtpunt voornemens om ons tijdig te melden bij een tourbureautje voor info over de omgeving. We wilden hiken en/of fietsen. Water koken sloegen we deze ochtend maar over gezien onze toestand en weersomstandigheden. Koffie bij de Mac voegden we toe aan onze voornemens. Het tourbureau zou om 09.00 open gaan en het was nog vroeg. Bij de Mac troffen we een gesloten deur, wel vreemd want de openingstijden waren vanaf 08.00 uur en inmiddels was het 09.00 uur. De buurvrouw kon ons vertellen dat deze misschien om 10.00 uur open ging, maar misschien ook niet. Anyway dan maar op naar het tourbureau. De dag ervoor (zondag) hadden we dus al voor een gesloten deur gestaan. En dit troffen we nu wederom aan. Nadere bestudering van het in Spaans getypt briefje dachten we uit op te kunnen maken dat de toko bij nader inzien tot half oktober gesloten was. Dan maar op naar het lokale toeristenbureau. Waar Femke zich inmiddels aardig weet te redden met wat Spaanse woordjes en veel non-verbale communicatie. Voor de hikes werden we naar een ander bureau verwezen dat weer over het park ging, wel kon ze ons twee adresjes laten weten voor fietsenverhuur. Op naar het andere bureau dus maar weer. Wat denk je? Specifiek deze dag ook al gesloten. Verdomme San Martin de Los Andes all over again! Dan maar op goed geluk naar de fietsenverhuur zo'n 16 km buiten de stad, bijna pal naast de plek waar we overnacht hebben maar a la. Gelukkig wel bingo en vervolgens zo'n 4 tot 5 uur het Chico Circuit afgelegd per mountainbike. Een route over de snelweg langs het meer. Leuk, maar niet overweldigend aangezien we natuurlijk al wat Lago's gezien hadden met de merenroute. Vooral lekker om even actief bezig te zijn. Omdat het toch ook inmiddels wel eens tijd werd om de douche op te gaan zoeken, Femke begon namelijk een vervelende tik te ontwikkelen door om de haverklap aan haar oksel te ruiken en zich te beklagen over de geur, besloten om toch maar eens een hostel in te duiken. De goedkoopste die we konden vinden weliswaar, maar de douche was warm en meer hadden we niet nodig. Al de gehele dag hing er een gezonde spanning in de lucht want vanavond zou het gebeuren: steak-time! Op het foodfestival hadden we namelijk even staan praten met een fotograaf die bij een van de kraampjes hoorde en daarvan hadden we begrepen dat je voor 520 peso's (zo'n €32) met zijn tweeën daar een dagmenu kon krijgen met als voorgerecht empanadas, hoofd 500 gram steak met een berg friet en een fles wijn, en een flinke coupe als dessert. Dat was ons op het lijf geschreven! De zwaarlijvige eigenaar zat overigens als een soort kingpin ook naast het kraampje op een grote fauteuil achter een rood lint met een fles champagne voor zijn neus.
Om 20.00 ging het restaurant, hoe kan het ook anders vernoemd naar de eigenaar zelf El boliche "de Alberto" pas open, want dit is de gebruikelijke tijd voor Zuid-Amerikanen om Überhaupt over diner na te gaan denken. Dus met rommelende maagjes het restaurant opgezocht op internet, blijkt het 6 verschillende locaties te hebben in Bariloche. Bleek ook nog eens dat 4 van die locaties op nog geen 50 meter van elkaar afliggen. Beproefd concept dus. Bij binnenkomst plaatsje aan het raam gezocht, boven Femke haar hoofd prijkte een bijna levensgrote foto van de eigenaar die als een soort moderne westerse obesitas Jezus zijn geloof predikte met twee enorme runderlappen in elk van zijn knuisten, geen plek voor tedere vegetarische zieltjes. Maar wat hebben wij genoten zeg. Verder geen andere tierelantijnen zoals groente die je alleen maar afleiden van waar het om gaat: jij en je steak... Met friet ... En mayo uiteraard. Hierna op strooptocht voor pinautomaat die mogelijk geen transactiefee zou vragen van €5 op een bedrag van €120, maar dat bleek een utopie. Wel hadden we geluk dat we bij de eerste optie die we bezochten de automaat het niet deed, want dit had toch tot een ietwat vreemde situatie geleid met de jonge Argentijn die in de wat ruime inpandige pingelegenheid op de grond zat met een kettingzaag naast zich en zijn gezicht vol met roetstrepen of iets dergelijks. Femke probeerde hem nog wat af te leiden terwijl ik de pinttransactie probeerde te voltooien door een praatje aan te knopen met hem. Leek verder een alleraardigste knaap, gewoon gevalletje verkeerde persoon of de verkeerde plek :). De avond afgesloten met 3 potjes airhockey in een overbelichte arcade, eenmaal remise, tweemaal Imco, winst 15 min massage bij terugkomst.

9 okt; tot tweemaal toe kon 's nachts de zijdeur opengeschoven worden voor het ledigen van de blaas. Omdat het koud en vochtig was door de regen die ondertussen uit de lucht kwam vallen had Femke een nieuwe efficiënte techniek ontwikkelt hiervoor: ze zet haar voeten op zijkant van de auto, daar waar je normaal ook je voet op zet als je instapt, pakt dan de richel bij het dak beet en gaat zo uit de auto hangen met haar broek op de enkels. Deze methode werkt natuurlijk alleen als je al enige tijd hebt samengewoond. Op deze manier hoeft ze geen schoenen aan te trekken en zo min mogelijk meters te maken. Na ontwaken op onze privé wildcamping in de wildernis een nieuw spelletje uitgevonden: ochtendblaas drukken bij de ander. Na het nodige vertier koffie gezet en deze samen met wat bammetjes chocopasta verobberd genietend van de locatie en het opkomende al sterk stralende zonnetje dat schitterde in het beekje.

Aaaah wildkamperen: reeds 3 dagen niet douchen (uiteindelijk zijn het er 4 geworden), in dezelfde set kleding zelfde aantal dagen slapen en leven, vuile vaat in het dichtstbijzijnde riviertje of meer uitspoelen om daarna gewoon weer te hergebruiken, pissen en scheiten waar je wilt, tanden poetsen met een fles water, midden, eenpansmaaltijden, middagkoffie aan een verlaten strandmeertje, vier keer per nacht wakker worden omdat één zij helemaal beurs is van het vrijwel direct op een houten plank liggen slechts gescheiden door een dun schuimmatrasje waar vele wildkampeerders je al op zijn voorgegaan, gaan en stAan waar je blieft, een biertje opentrekken met een toastje brie voor je neus op de
Meest romantische plekken, 's avonds dicht tegen elkaar aan schuren voor lichaamswarmte om vervolgens lieve dingetjes in elkaars oor te fluisteren, elke keer weer door de politie aangehouden te worden omdat je met een Chileens kenteken in een of ander aftandse met hippiegraffiti volgespoten busje rondrijdt, twijfelen en dicussieren over de op dat moment toegestane snelheid, met stom geluk telkens net op het juiste moment op de juiste plek aan te komen omdat bij zonsondergang alles er toch 100 keer beter uitziet, suikerzakjes en zakjes ketchup 'stelen' bij elke gelegenheid, na het poepen je handen enkel insmeren met handgel, nieuwe cd's opzetten in de auto, in gedachten verzinken tijdens eindeloze autoritten....

Hierna begon onze roadtrip pas goed met de route die ook wel Routa de los Siete Lagos genoemd wordt, route van de 7 meren op weg naar Bariloche. Wordt ook vaak getipt als een van de highlights om te doen in Patagonië. En het was inderdaad een wonderschone route iets meer dan 100 km met veel stops. Het weer was ook goed bijgetrokken en de zon scheen goed, niet geheel onbelangrijk als je een dergelijke route gaat rijden. Aan een ding hebben ze in ieder geval geen gebrek; roofvogels. In de namiddag stranden we in Bariloche met onze neus in de boter: de laatste dag van een foodfestival waar veel restaurants uit de stad zichzelf vertegenwoordigen. Na even rondstruinen concludeerden we dat een glas prosecco meer dan de helft goedkoper was dan een speciaalbiertjes en een fles prosecco eigenlijk slechts tweemaal zoveel koste als een glas. Zo'n aanbieding konden we natuurlijk niet laten liggen. Dus midden op het centrale plein in het zonnetje een flesje ontkurkt en jan soldaat gemaakt mensen bekritiserend begeleid door de loungemuziek die uit de boxen schalde. Tussendoor nog een poging gewaagd om een van de touroperators te bezoeken die werd aanbevolen, maar daar troffen we een gesloten deur. Zonder al te veel woorden eraan vuil te maken keerden we terug naar het centrale
Plein voor de voortzetting. Tevree keken we elkaar glazig aan zittend op een bènkske, zoals ze in Brabant zeggen, en de mogelijke namiddaghike die we in gedachte hadden leek op dat moment ver weg. Er moest echter nog wel een potje gekookt worden dus rond etenstijd toch maar onszelf losgeweekt van het plein en koers gezet (ja joris, het bleek eerder appelcider dan prosecco met 5% alchohol en dat met zijn tweeën) naar de enige gratis wildcamping in omstreken we konden ontdekken, wel zo'n 16 km buiten de stad. Daar aangekomen bleek het eigenlijk een viewpoint te zijn en volgens ons zeer zeker camping. Maar goed we waren er nu eenmaal en wisten ook niet waar anders heen, dus hup stoeltjes eruit en tafeltje en genietend van de ondergaande zon en uitzicht met een wijntje de eenvoudige pasta bereiden. De bezoekers die ons het punt kwamen bezoeken keken wel wat verbaasd op, maar zagen er wel de humor van in volgens ons. Ook ons busje trok en trekt nog steeds veel bekijks en wordt regelmatig gekiekt. Nadat de zon was ondergegaan werd het wederom winderig en ijzig koud en hebben we maar weer snel de dekentjes toegedekt.

7 okt
Dit verslag(je ;) is van achter naar voor geschreven en zal daarom mogelijk vreemd ogen of met dubbelingen. Maar een kniezoor die dat op zal vallen.

Pick-up day! Inmiddels hebben we ons het slapen in nachtbussen wel een beetje eigen gemaakt, dus na een na een niet al te slechte nachtrust ontwaken we net voor aankomst in Puerto Varas. Zodra de automatische busdeur zich openvouwt stroomt de koude ochtendlucht ons tegemoet, licht verrast kijken we elkaar aan 'this ain't Kansas anymore Toto'. Na een uurtje gedood te hebben in het bezinestation van het ontwakende dorpje met een kop koffie en gedeelde donut ontmoeten we Wicked-medewerker Daniel voor de overdracht. We krijgen een met hippie-achtige hallicunerende taferelen volgespoten busje voorgeschoteld als vervoermiddel, bed en keuken voor de komende 14 dagen gedoopt 'Mandala'. En na wat vluchtige uitleg over de do's & dont's waaronder de locaties van de verschillende benodigdheden en wat shoppen bij de supermarkt om de hoek konden we de weg op. Punto Varas ligt aan een meer dus besloten we de scenic route te nemen om het meer heen. Aangezien we nog moesten lunchen besloten we bij de eerste beste mooie spot te stoppen, pal langs het water lag een uitnodigend lager gelegen stukje land met wat schaduw biedende boompjes. En kennelijk hebben wij een gangbare smaak gezien de vele verlaten zwart geblakerde bbq-spots. Hier ontvouwde zich het ritueel dat we nog vele malen zouden herhalen: uitklaptafeltje eruit, uitklapstoeltjes eruit, kookpitje op de tafel, pAnnetje met water erop, koelboxje open voor het beleg ennnnnn genieten maar vh uitzicht. Al vrij snel werd onze relatieve rust verstoord door een andere groepje van 4 Engelse pensionado's met gids die hier ook een meegebrachte lunch kwamen nuttigen. Helaas.... maar toch niet helemaal. Toen wij onze Biezen namelijk gepakt hadden en wilden vertrekken had namelijk een niet nader te noemen mannelijke hoofdrolspeler in dit sprookje het lumineuze idee om ipv de auto achteruit te rijden deze in een kort bochtje weer de snelweg op te helpen. Dit bochtje liep dan wel vlak langs de over van het meertje waarvan het leek dat hetzelfde grind wat als ondergrond voor de auto diende doorliep. Niks bleek minder waar, dit grind was namelijk niet platgewalst en aangestampt door de vele voorgangers met zelfde smaak, dus net na het keerpunt kwamen we dus vast te zitten, serieus nog geen half uur nadat we vertrokken waren. Gelukkig bood de tourguide met groep reddende hulp! Met zijn achten totaal wisten we het busje weer op het droge te krijgen. Bij wegrijden moest er een heuveltje opgereden worden wat vrij stijl bleek, dit oprijden werd ook tactisch niet geheel correct aangepakt waardoor de hoofdrolspeler besloot dat busje langzaam af te laten zakken voor een nieuwe poging. Hiermee kwamen we echter weer op een verkeerd stuk grind uit wat niet zich niet leende voor minibus inclusief twee volwassenen. Even leken we weer vast te komen zitten, maar ditmaal wel bijtijds gestopt met gas geven en de gids wat hulpeloos aangekeken. De op een Spaans gelijkende Indiana Jones in dito kleding met zijn donkere lange lokken schoot te hulp en kwam stevig aangebeend om mij vervangen achter het stuur waarna hij met bruut geweld de auto weer op het vasteland wist te krijgen. Ditmaal ging de overtocht naar de snelweg wel voorspoedig en al snel gleed de opgebouwde stress van ons af. Afwisselend achter het stuur zetten we voort richting grens Argentinië, ondertussen met horten en stoten ons nieuw onderkomen leren kennend. Maar ook onze nieuwe apps voor onderweg Ioverlander en maps.me. Alhoewel een zeer nuttig gebleken app de laatst genoemde, moesten we wel concluderen dat deze niet super nauwkeurig was waardoor we een afslag hebben gemist en daardoor de scenic route naar eindbestemming vd dag. Niet omgedraaid, want we wilden voor het donker voor de grens overnachten in Pucon en de tijd was niet aan onze zijde. En er moest nog gekookt worden. Na flink doorgegast te hebben ons kamp maar gemaakt in het eerste stadje dat aan het meer lag net voor Pucon; Villarica. Volgens maps .me zou daar een parking met viewpoint moeten liggen aan het water. Met lage verwachtingen werden er goed overdonderd door hetgeen we daar aantroffen: het was een klein parkinkje met uitzicht op een drietal lange steigers die het meer inliepen met wat kleine aangemeerde bootjes en aan de andere kant het van het meer een grote berg met enorme witte top. Op zich nog niet zo heel bijzonder zou je zeggen tot de zon onder begon te gaan en er een magische roze gloed over het geheel kwam te liggen. Dat en de op de parkeerplaats bereide maaltijd eenpansspaghetti met blik bier deden het best goed. 'S avonds nog een korte verkenning gehouden van het uitgestorven stadje waar we voor het eerst echt goed kennis maakten met het fenomeen suïcide dogs. Honden waar al dan niet, vaker wel dan niet hebben we ons laten vertellen, een eigenaar bij hoort die niet echt goed eigenaarschap vertonen en de honden verwaarlozen. Deze worden gewoon losgelaten en verder geen aandacht meer aan besteed en zwerven vervolgens los op straat. Ze zeggen wel eens de hond op de eigenaar gaat lijken en dat kan wel eens kloppen, deze honden lijken namelijk ook niet te beschikken over meer dan 1 hersencel en hebben de gewoonte om blaffend auto's te bestormen of te achtervolgen of simpelweg over de weg te lopen alsof het een hondenlosloopterrein is achteloos het getoeter van auto's negerend.
In het stadje was niet bijzonder veel te beleven en na het verdwijnen van de zon achter de bergen begon het direct goed af te koelen. Ons bedje opgemaakt bestaande uit een drietal dunne schuimrubberen matrasjes die samen de grootte van een twijfelaartje hadden, aangevuld met 2 oude geblokte paardendekens/kleden en een lang rechthoekig blauw fleecedekentje die we bij de gratie Gods nog kregen van Wicked. Want dekens zaten eigenlijk niet in het pakket. En zo begon onze nacht van hel, nou ja eigenlijk niet want in de hel zou het warm moeten zijn. Grootste oorzaak hiervan was de onderschatte koude, dus zelfs met kleren incl trui aan bleek het eigenlijk niet te doen. Daarbij heeft koude ook een onprettige uitwerking op de blaas waardoor er ook beiden nog eens op verschillende tijdstippen uit konden. Het moet een grappig gezicht zijn geweest voor de nietsvermoedende hangjongeren op het bankje naast ons busje toen ik midden in de nacht opeens de zijdeur open gooide en eruit stapte om niet veel verder mijn blaas te ledigen. Man man man wat hebben wij het koud gehad deze nacht.

8 ok
'S ochtends waren we dus ook voor dag en dauw op en besloten we ipv eerst Een kop koffie te zetten maar meteen te gaan rijden naar Pucon om de auto en daarmee onszelf wat op te warmen. Daar een leuk plekje aan het meer opgezocht, uiteraard wederom met uitzicht op de berg, voor ontbijt en koffie. Omdat Femke zo slim was geweest zich tijdens het boodschappen doen te beseffen dat wellicht niet al het fruit en groente mee de grens over mocht en dit na een zeer kort telefoontje aan Daniel ook werd bevestigd (zinvolle informatie om te vermelden lijkt me als autoverhuurder van busjes die niks anders doen dan om de paar dagen grenzen over te steken met onwetende touristen) hadden we ons van erger behoed door reeds een groot deel van het zorgvuldig uitgezocht en afgewogen fruit en groentje ter plekke netjes te retourneren. Maar desondanks moest er wel nog wat opgemaakt worden, zo bestond ons ontbijt uit
Ei met veel taugé en wat champignon, nog over van de spaghetti. Delicious. Op weg naar bestemming San Martin de Los Andes in Argentinie. Op weg hier naartoe kwamen we verschillende keren verkeersbordjes tegen met wat Fem benoemde als 'dolfijnbordjes' op een gegeven moment, waarbij ze zich hardop afvroeg dat dit wel vreemd was gezien de locatie en waar je die dolfijnen dan zou kunnen zien. Ze had blijkbaar de op de bordjes afgebeelde vis die de weg moesten wijzen naar de stekjes waar je deze ook daadwerkelijk kon vangen aangezien voor een dolfijn... hilariteit alom ;). Bij de grensovergang kwamen we net op het moment aan dat een hele tourbus was leeggestroomd en in een lange rij stond te wachten op de nodige formaliteiten. Nadat we een paar tergend trage meters waren opschoven kregen ook de wachtenden voor ons het op de heupen en stapte er Pavarotti ogend figuur naar voren uit de groep wachten voor ons zwaaide wat met zijn armen en spontaan barste een hele tourbus vol personen uit in klassiek gezang. Bijzonder humoristisch te midden van de deze dodelijk saaie geregelde omgeving. Na de benodigde stempels een paar meter rijden voor weer de benodigde formaliteiten aan Argentijnse kant. Wat dat betreft hebben we het we het toch goed geregeld met z'n allen in de EU. De weg ernaar toe was wel bijzonder te noemen; onverhard, te midden van bomen en een gemoedelijk bord met de tekst 'bienvinudos a Argentinië', een pitoreske grensovergang. Hierna hebben we we even in onze handjes geklapt toen de enorme file aan Argentijnse kant zich ontwaarde. Dat hadden ook wij kunnen zijn. Na veel schitterend en afwisselend landschap doorkruist te hebben kwamen we aan in San Martin de Los Andes. Al snel kwamen we tot de conclusie dat de 24 uurs economie hier nog niet was doorgedrongen. Frustrerend om rond 13.00 ergens aan te komen en dan alles dicht aan te treffen tot 17.00 uur of om op zondag ergens aan te komen en dan een vd betere touroperators op zaterdag en zondg gesloten aan te treffen.... stomme Spanjaarden met hun conquistadores en siëstas. Uiteindelijk maar wat informatie ingewonnen over what to do bij een bereidwillige uitbater van een leuk koffietentje. Maar niet nadat we eerst na alle twee de banken het stadje rijk is moesten concluderen dat we er toch niet onderuit gingne komen om €5 'convinience fee' Mochten lappen om welgeteld zo'n €60 uit de muur te mogen trekken. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten ;), dus trokken we op de uitbater zijn advies erop uit voor een late middagwandeling nAar een mooi viewpoint, bergopwaarts uiteraard. Gelukkig waren we toen nog niet veel gewend ;) dus konden we toen het uitzicht zeker waarderen. Bij aankomst op de top vlogen 2 verschrikte enorme zwarte aasgieren op die van een konijnenkadavertje waar ze van aan het snoepen waren. Omdat er nog flink wat ingewanden en uit
Elkaar gerukt ondefinieerbaar konijnenvlees met plukjes vacht her en der verspreid over was besloten we ons te verschuilen in wat struikgewas vlakbij. Zo hebben we zeker een kwartier gezeten met de camera in de aanslag in afwachting van hun terugkeer. Maar blijkbaar kun je als je van enkele honderden meters hoogte dode prooi kunt spotten, je ook twee toeristen met fel roze en fel blauwe jasjes ongeduldig zien wachten. Dus na een tijdje gaven we het maar op... Stomme arschgieren. Bij terugkomst in het stadje toch maar besloten om Een slaapzak erbij te kopen, nooit geweten dat degene geschikt voor een beetje koude toch al gauw beginnen vanaf €70 en dan rap oplopen tot €600. Deze slaapzak diende ik wel uit eigen portemonnee te voldoen van mijn wederhelft, die vond het zonde van de investering. Geen probleem, maar dan wordt er natuurlijk ook niet in geslapen ;). Vanaf San Martin met invallend schemer met behulp van onze nieuw geïnstalleerde campapp Ioverlander op goed geluk vertrokken op speurtocht naar een beschutte kampspot in de hoop dat dit minder koud zou zijn dan voorgaande nacht. En dan ook nog eens een gratis camping, want ey... er moest geld worden terugverdiend van de huur van de auto :). Dat bleek toch minder makkelijk nu geschreven dan gedaan, maar uiteindelijk konden we ons busje toch kwijt op een stukje groen gras temidden van bomen, langs het wassende water
van een beekje, een kilometer gravelroad rijden vanaf de snelweg met nergens een bordje dat het ook daadwerkelijk een wildcamping betrof. Maar inmiddels was het ook pikkedonker, koud en begon het te regenen, dus meer dan voldoende voor ons!