Argentinië - Patagonië

Graag ondersteboven en Kris kras door elkaar de puzzelstukjes in elkaar leggen ;)

13 okt
De langste dag! Vandaag vertrokken in de wetenschap dat het einde voorlopig zoek was, de weg naar El Chaltèn was lang. Eerst nog even op weg naar pitstop Cueva de los Manos, hier kon je een bezoek brengen aan de best bewaarde grotschilderingen die door een nomadenvolk zo'n 9000 jaar geleden voor het eerst zijn aangebracht. We waren op tijd dus de guided tour op vast tijdstip werd een privetourtje... loving the low seison. Leuk om gezien te hebben. Vanaf daar gebeurde er binnen een uur nog een drietal faunawondertjes, we kregen namelijk zo'n beetje al het groot wild te zien vanaf de snelweg wat deze regio te bieden heeft: guanaco, mini-struisvogel, grijze vos (nee niet ondergetekende), amarillo. Ander natuurwondertje blijft toch die wind hier. Het portier waar de wind haaks op staat is sowieso afgeschreven een groot deel van deze dag, die krijg je simpelweg niet meer open. Wildplassen voor Femke zat er helaas ook niet echt in. Soms krijgen we tegenwind en kun je met het gaspedaal vol in net de 60
Km/h halen. Onderweg verder niet veel vertier, de dun gezaaide dorpjes die we onderweg passeren doen we enkel kort aan om weer te tanken. Uitzondering hierop is dan wel weer de ongewaaide vrachtwAgen die we onderweg tegenkomen. Een van de dorpjes die we onderweg aan einde van de middag aandoen voor boodschappen is nog wel vermeldenswaardig. De echte naam hebben in verband met de veiligheid van de bewoners en betrokken maar aangepast naar 'politiestad'. Je moet jezelf voorstellen dat deze dorpjes echt in the middle of nowhere liggen met dichtstbijzijnde buur vaak op meer dan 100 km afstand. Ze bestaan vaak uit niet meer dan een paar huizenblokken met wat basisvoorzieningen. Waarbij hoe gehuchtiger ook in ieder geval een politiebureautje, zo ook deze. Wat wel opviel bij binnenkomst was dat bij dit bureau er wat we vluchtig konden zien minimaal drie gaten in de ramen waren gegooid. Later begrepen we waarom. Al snel kregen we de eerste waarschuwing van een drietal intimideren in zwart met kogelvrij vest aan geklede agenten. We waren blijkbaar een verkeerde straat ingereden. Na al rijdend enige nadere bestudering kwamen we erachter dat ze er hiet een ietwat vreemde wijze van eenrichtingsverkeer op de uitgestorven hoofdweg erop nahielden. De logica en benodigde bewegwijzering ontbrak hiervoor echt naar ons bescheiden inziens, met als gevolgd dat we niet veel later wederom daar weer door een patrouillewagen aan de kant werden gezet terwijl wat voetvolk in zwart het vanaf de andere kant stond gadegeslaan. Het krioelde letterlijk van deze geüniformeerde ordehouders in dit kleine woenstijndorpjes. Gelukkig kun je hier ook dezelfde tactiek toepassen als met de schooiers in El Belson, stommetje spelen, net doen of je geen Spaans spreekt, en de politie een paar repen toewerpen. Gelukkig kwamen na door een opgewonden standje te zijn toegsproken weer met de schrik vrij. Langs deze route kwamen ook geen campings voor met als gevolg dat er eigenlijk niks Anders opzat dan door te gassen naar El Chaltèn, waar we dan ook rond 22:30 uur na wind, natte sneeuw, en 75 km slechte gravelroad te hebben doorstaan binnenrijden in de kou, maar wel op de melodieuse klanken van BoB Marley. Wel een heerlijk laatste stuk asfalt wat afgelegd moest worden, je waant jezelf even als royalty terwijl je als koning op de weg over de middenstreep scheurt met groot
Licht aan om toch maar iets te kunnen zien in de donker leegte om
Je heen, tegenliggers zijn er toch niet. Onze auto hebben we op het terrein van de rangersoffice gegooid, waar ook min of met de ingang van het park Los Glacieres begint, zou officieel niet meer mogen maar we zouden het wel zien als er opeens zou worden aangeklopt. Hier pasten we ook weer een nieuwe warmte techniek toe die Femke tot in de puntjes had geperfectioneerd sinds Bariloche en gedoopt 'cocoonen', gaat als
Volgt; als onderlegger gooi je een vAn de oude geruite paardendekens nog eens over de molton, dan spreid je daar de uit NL goedkope slaapzak overheen, daar ga je op liggen. Dan pak ieder een van de twee fleecedekens en wikkelt deze strak om zijn lichaam. Je kleren van deze dag houd je uiteraard hierbij aan. Men spreide dan de dure nieuw aangeschafte slaapzak hier geheel opengeritst overheen, hierop volgt altijd enig getouwtrek over wie het meest hiervan krijgt. Daaroverheen wordt dan de tweede paardendeken gelegd.

14 okt
'S ochtends werden we wakker met een bevroren autoruit, maar wel ook met een prachtig uitzicht op de door het ochtendzonnetje verlichte pieken van de Fitz Roy en .... En verrassend genoeg zowaar heerlijk weer, relatief windstil voor zover dat hier kan, droog en zonnig.... Zou het? Dat zou toch wel zo ongelooflijk fantastisch zijn aangezien dit toch wel een grote zorg van ons was dat we slecht weer zouden krijgen en de dure auto toch een beetje voor niks gehuurd zouden hebben. Het was nog vroeg, dus na onszelf en de auto opgewarmd te hebben door een kop koffie te zetten in de auto op het eenpitskookstel op jacht naar geld, want we waren bijna blut. Al snel hadden we de blijkbaar enige bank in het dorpje gelokaliseerd, maar out of order. Niet getreurd, er zou er nog eentje zijn bij het busstation. Daar bleek alleen een bepaald type kaart het niet te doen, uiteraard ook de onze. Inmiddels zou het rangersoffice ook open moeten zijn. Voor binnenkomst nog even onze waterfles gevuld met water uit het tapkraantje ervoor, waarvan we later zouden leren dat dit om gletsjerwater ging, puur en ongezuiverd, want dat kon gewoon, thank you global warming! Na wat voorlichting over de mooiste wandelpaden in het park Los Glacieres begonnen aan de wandeling Laguna de Los Torres, ca 3 uur heen en 3 uur terug. Het bleek een wonderschone dag te worden en even zo mooie hike. We bleven maar foto's maken, erg fotogeniek en afwisselend landschap met vaak uitzicht op de 3 pieken. Eindbestemming was een plaatje! See for yourself als de foto's eraan komen.

Einde van de middag waren we weer terug in het deurp, waar we onze jacht op geld voortzetten, de automaat bleek alleen nog steeds buiten werking. Mmmh dan maar eerst even onze tank volgooien bij het enige tankstation die anders de volgende bestemming niet zou halen. Mmmh ... daar werd alleen cash geaccepteerd. Na ja dan maar iets drinken en beetje wifi'en in afwachting van een mogelijk gerepareerde automaat in de hopelijk zeer nabije toekomst. Mmmh ook alleen cash, ook alternatieve opties bleken zeer schaars. Dan maar naar de supermarkt wat verder op voor avondeten omdat de dichtsbijzijnde ook geen kaarten accepteerde en het toeristeninformatiebureau ons had verteld dat deze dat wel deed. Na wat vlees te hebben afgewogen bij de slagerstoonbank en wat andere zaken bij elkaar gezocht te hebben bij de kassa moeten concluderen 'mmmmh **** **** ****** alleen cash'. Wat een grap dit zeg. Ondertussen waren we er zo klaar mee dat we met ons laatste geld wat broodjes bij elkaar gebedeld hebben bij de bakker, want we hadden eigenlijk te weinig en midden in het Centrumpje vanuit onze achterbak op een terras van restaurant wat nog gesloten was een zakje eerder gebakken gebakken kip tevoorschijn hebben gehaald En samen met wat tomaat en mayo op hebben gegeten. Daarna nog wat water gekookt en afgesloten met een kop koffie en thee ter plaatse. Ik had mezelf al behoorlijk lopen opwinden over de kartelvorming van de banken hier met hun €5 fee voor maximaal €120 of soms zelfs slechts €60, maar nu begon ik toch te vermoeden dat hier sprake was van iets groters, een landelijk opererende onderwereld met de banken aan het hoofd (niks nieuws natuurlijk), maar waar ook de supermarkten en kleine zelfstandigen aan meewerkten. Deze laatste maakten bewust geen gebruik van de moderne technologische wonderen zoals pinnen, zodat je genoodzaakt was voor torenhoge servicefees een maximaal bedrag op te kunnen nemen wat je bijna kunt vergelijken met kleingeld gezien de prijzen in dit land. Anyway hierna nog voor het te rusten gaan nog een laatste geldcheck en ja hoor... Hij deed het weer. Voor het invallen van het donker wederom een nieuwe slaapplek opgezocht, ditmaal de kleine parking bij een van de startpunten van de wandelingen. Niet heel bijzonder, maar heel veel keuze was hier niet in de buurt.

15 okt
Volgende ochtend vol goede moed begonnen aan de andere aanbevolen hike in dit park: Laguna de los tres Lagos. Een pittige wAndeling van 4 uur heen en dan nog terug met een flink steil stuk erbij. Al vrij snel begon Een blessure waar Femke al even mee rondliep haar parten te spelen, bij haar enkelbotje zit iets niet goed wat erg gaat vervelen door de wrijving die de hoge wandelschoenen veroorzaken. Dus in plaats van hem helemAal uit te lopen zijn we hem halverwege afgetaaid bij het viewpoint op de Fitz Roy. Dus we waren Alweer vroeg op weg naar de volgende bestemming El Calefate. Maar niet voordat we onze 6 liter waterfles vol hadden gegooid met gratis gletsjerwater en we een minimale hoeveelheid bezine getankt te hebben om net El Calefate te bereiken want pinnen kost dus geld.... want we zijn tenslotte backpackers.

Bij aankomst in ons hostel daar (ja beste mensen we hadden onszelf weer eens getrAkteerd, weliswaar op de goedkoopste die we konden vinden) bleek dit precies te bieden wat we nodig hadden: een zeer ruime inloopdouche met kokend hete harde straal, heerlijk. Wat kan je van een simpele alledaagse dingen dan toch ontzettend genieten. Dit was echter ook het moment waarop we ontdekten dat er een klein foutje in een van onze booking.com boekingen was geslopen, een zeker niet nader te noemen persoon had namelijk gezocht op de regio/provincie Buenos Aires en niet de stad, annuleren was niet mogelijk, plaatsje lag 3,5 uur rijden minimaal van BA verwijderd, schade 60 dollar. Ach ja we voegen deze maar toe aan het lijstje verloren voorwerpen en onnodige schadeposten. In volgorde van tijd: hoesje sneldrogende handdoek xenos, zonnebril ray-ban a €70, Philips hardloopoortjes a €20, kapot gevallen scherm IPhone 4 a ca. € 80, vergeten tasje toiletartikelen a ca € 25, twee verdwenen sokken in de was (nee niet dezelfde), verkeerd gekocht busje schoonmAakspul omdat we dachten dat het gas was, mogelijk kapotte autoband .... Etc, etc omdat deze lijst verder gaat gedurende de vakantie.

Na korte pauze de stad in om te informeren voor een tourtje naar de Perito Moreno gletsjer. Al gauw waren we erachter dat hier
Sprake was van een monopoliepositie en dat je voor vervoer naar, een boottochtje langs en een wandelingetje op de gletsjer toch al gauw €100 p.p. Kwijt was. Dat vonden we beiden toch net iets te gortig voor wat je ervoor terugkreeg, dan maar op eigen gelegenheid ernaar toe om vanaf de zijlijn ernaar te kijken. Nog even wat dure boodschappen gehaald waarbij we toch een beetje heimwee kregen ondertussen en maar wat ingrediënten voor troostvoedsel gehaald hebben: hutspot. Nu we toch in de zelfbeloningsfeer zaten dan ook maar uit eten, Femke had een restaurantje gevonden wat op tripadvisor op 1 stond, en in de LP met een ster werd aangeven (meestal goed) en ook nog eens betaalbaar was. MAar voordat het zover was mochten we eerst ondervinden hoe duur El Calefate was door met afgrijzen de menukaart van een in de hoofdstraat gelegen popiehoreca-establishment te bekijken, net of je in Zwitserland op skivakantie bent. Niet heel verwonderlijk trouwens, want dat kun je in deze gebieden ook heel goed doen. Diner was bij Buenos Cruses, restaurant net iets buiten het toeristisch gebeuren. We werden verwelkomt door een vriendelijke overthousiaste jonge kerel met een duidelijke passie voor zijn werk en eten, we mochten van mixen en matchen van wat we op de menukaart zagen en speciale wensen moesten we zeker kenbaar maken en dan zouden ze hun best doen. Fleske rode wijn erbij besteld en de gezellige avond kon beginnen. Mij leek van de voorgerechten de bruschetta met black pudding wel bijzonder of de mozzarella gebakken in een jasje van cereal. Na kort overleg met Alex toch gekozen voor de black pudding. Die smaakte best goed afgewisseld met een slokje wijn, maar we konden het toch niet helemaal goed thuis brengen wat het nu was, niet echt vlees, misschien iets van bonen? We besloten het nog even na te vragen. De andere overenthousiaste (volgens mij stoppen ze gewoon iets in het eten hier ipv het water) vrouwelijk ober keek ons wat verbaast aan: 'you don't know what it is? .... It's blood sausage'. Mmmh nee, dat is nu niet het eerste wat in me opkomt bij black pudding, maar goed het was lekker en hebben we dat ook weer een keer geprobeerd. De heimwee die we hadden ebte snel weg toen bleek dat het stelletje schuin achter ons nl waren en de jongens die later naast ons kwamen zitten ook al. Reislustig volkje blijven we toch met slechts 17 miljoen inwoners.

16 okt
'S ochtends vroeg heerlijk rustig aan gedaan, want je kunt geen uren durende wandeling doen bij de gletsjer. Dus dus na uitgecheckt te hebben om 10.00 uur begonnen aan ons ontbijt en daarna het alvast bereiden van de hutspot voor 's avonds, in de keuken van het hostel, want koken is eenmaal makkelijker op een kookplaat dan een eenpitter in de winderige buitenlucht. We waren een goed eind op weg toen de receptioniste/medewerker begon te mekkeren dat we hiervoor 10 dollar zouden moeten gaan betalen omdat we al uitgecheckt hadden. Ietwat irritant omdat dit normaal gesproken geen punt is. Dus hup beiden gewoon vol in de aanval! Dus binnen no time dimde ze wel in en moesten we wel snel afronden. Bij binnenkomst in het park mag je sowieso 330 pesos per kop aftikken, waarna een lange bochterige weg volgde, volgens mij ook wel de weg der zuchten genoemd in de volksmond. Vanaf een paar km afstand zagen we het enorme gevaarte al opdoemen: een rotsachtige voorwand van 60 meter hoog, 14 km diep, 5 km voorzijde, met meringue-achtige toppen en kliffen die boven het water van het meer uittorenen. Moeilijk voor te stellen dat duizenden jaren geleden dit soort gletsjers het gehele park bedekten. Bij de parkeerplaats aangekomen waren her en der wel kleine kuddes toeristen te vinden, maar het viel ons alleszins mee, loving the low season. Langs de gehele kustlijn hebben ze stellages gebouwd die wandelpaden vormen met uitkijkplatforms op strategische punten. Op een van deze platforms hebben we ons een tijdje vergaapt aan dit reusactige brok ijs. Als je geluk hebt hoor je het griezelige krakende geluid wat gecreëerd wordt door het afbreken van grote brokken ijs door het afkalven, om vervolgens met bulderend spektakel in het ondergelegen meer te vallen. Gelukkig hadden wij dit geluk. Minder gelukkig voelden we ons toen we eigenlijk nog bijtijds een prachtige foto van dit gebeuren hadden kunnen maken maar erachter kwamen dat de camera nog op de zelftontspanner stond met 10 sec wachttijd, balen. Filmoptie doet het dan gelukkig wel en dus konden we nog wel de kleine tsunami filmen die dit vallen brokstuk veroorzaakt en de toeristenboot die zich bijzonder snel uit de voeten wist te maken. Na een tijdje krijg je dan zoiets van zullen we gaan, want ja het had net zo goed als een stilleven aan de muur kunnen hangen. Maar het bleek toch moeilijk om jezelf los te rukken van zoiets unieks. De weg naar de volgende bestemming Nationaal park Torres del Paine was lang en we moesten dan ook de grens over terug naar Chili. Daarom maar besloten om te rijden naar een dichtbijzijnde wildcamping om daar te overnachten en nog even te genieten van het fantastische weer. Het was wederom een schitterende plek aan een meer bij Lago Roca, uitzicht op de bergen etc etc. Hier maakten we ook voor het eerst kennis met een goede Argentijnse gewoonte: asados. Argentijnen trekken er op zondag massaal op uit met hele families om op van dergelijke gratis campgrounds enorme hoeveelheden vlees te barbecuen. Dus de gehele camping was bezaaid met hopen verkoold hout afgeschermd door provisorische windschermen van in de grond gestoken metaalplaat. Het seizoen was nog maar net begonnen, dus we zagen slechts twee gezinnen, maar uitgaande van de hoeveelheid spots kon het hier wel eens een gezellige bedoeling zijn in hoogtijdagen. Met een chipje en een biertje speelden we in de ondergaande zon een nieuw kaartspelletje wat Femke mij had geleerd, de exacte naam weet ik tot op heden nog steeds niet, lijkt op rikken. Hiena veroberden we onze hutspot met chorizoworst, smakelijk. Terwijl de zon onderging werd het ook wederom steeds kouder en uit ervaring wisten we ondertussen dat dit ook betekende dat het bijna tijd werd om de bus in te duiken tussen de dekens, dit was meestal omstreeks 21.00 uur. Hierna zou het snel donker worden om ons heen en zouden we ook niks meer hebben aan de mooie locatie om ons heen en de volgende ochtend zou het sowieso ook weer vroeg op en direct vertrekken zijn en ook zonde eigenlijk om een mooie dag in de auto door te brengen. Dus toch maar in het schemerdonker aanstalten gemaakt om de lange tocht te gaan maken, ATA ongeveer 01;30. Een lange tijd handen we echt een zeer bijzondere volle, maar vooral grote, helderverlichte maan boven ons hangen op de donkere weg. Helaas niet mogelijk vast te leggen op foto, menselijk oog blijkt toch lastig te evenaren. Onderweg vermaakten we ons met een nieuw spelletje 'haasje over', om de haverklap stak er namelijk een suïcidaal konijntje over terwijl wij met 100 km per uur reden. Alhoewel wij het best goed deden met slechts één slachtoffer, hadden sommige van onze voorgangers het beduidend minder gedaan getuige de soms met bloedbesmeurde stukken asfalt vergezeld door een uitelkaar gerukt en soms deels platgereden bijna onherkenbare Flappie. Die avond leerden we een nieuwe belangrijke les, waar we wel al een klein beetje rekening mee hadden gehouden: grensovergangen zijn dus niet 24 uur per dag open! Hier stranden we dus iets meer dan een uur verwijderd van onze eindbestemming. Maar heerlijk uitgeslapen voor de grens toen we rond 09.00 uur wakker werden van de warmte door het brandende zonnetje.

17 okt
We konden het deze ochtend bij het ontwaken nog niet weten, maar hier begon ons grote avontuur. De grenspost van Argentinie ging voorspoedig, maar bij Chili gingen we toch nat. Na het declaratieformulier ingevuld te hebben dat we o.a. Geen planten of groenten bij ons hadden wilden de overijverige ambtenaar toch nog even in ons busje kijken dat vol lag met zojuist gedane peperdure boodschappen omdat we de komende dagen in het park zouden verblijven. Hoe voorzichtig we hiermee waren geweest van Chili naar Argentinie hoe onnozel we hier nu de grens over dachten te steken. Hij begon met het opentrekken van het dashbordkastje, toen wezen we hem maar op de groente die in ons spoelbakje achterin lag, gelukkig dacht hij hiermee volgens mij beet te hebben en zocht niet meer verder, onze appels, bananen, kiwi's en eieren bleven hiermee gespaard. Nog lang zullen we de dappere diepgroene brocolli, enorme ui en twee zeer sappige tomaten herdenken in onze schiedgebedjes na zichzelf geslachtofferd te hebben om de rest te redden 'Alllaaaah al Akbar'. Nietsontziend werden ze in een prullenbak gekeild. Verdomme, al die jaren van Border Security kijken toch voor niks geweest. We zetten deze producten op ons lijstje onnodig verlies erbij. Maar al snel ging de behoorlijke irritatie over in ongerustheid, er was namelijk in geen velden of wegen een pinautomaat te ontdekken. En tussen hier en de ingang van het park waar met een zeer grote aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid entree betaald zou moeten worden zat niks meer. We hadden wel ontzettend veel Argentijntjes, maar geen Chileentjes. Rijden naar dichtsbijzijnde dorp zou meteen een paar uur omrijden betekenen, tijd die we juist hadden gewonnen door 's avonds te rijden, goddamn. En eerst naar de ingang van het park rijden zou daar weer 2 uur aan toevoegen als we niet binnen zouden kunnen komen. Opties waren nog dat we konden pinnen, maar na onze ervaringen in El Chaltèn twijfelden we sterk of dit mogelijk zou zijn, en we hadden heel veul Argentijnse peso's, maar die accepteerden ze mogelijk niet. Na rijp beraad toch maar de gok genomen met idee dat we ons wel binnen zouden weten te lullen als het zover kwam. Maar naarmate de rangerstation naderde namen toch ook de speculaties en spanning toe. Aangekomen bij het station, een van de vele overigens want deze stations waren weidverspreid over het park op strategische plekken en besloegen sowieso elke mogelijke entree tot het werk, stond er op dat moment niemand buiten. Wel hing er een kettinkje over onze weghelft en een groot rood agressief ogend bord met PARE erop. Nu is mijn Spaans belabberd, maar ik vermoed dat we geacht werden de stoppen. Maar in plaats daarvan reden we het busje heel rustig om het kettinkje heen over de andere weghelft om daarna het gaspedaal wat steviger in te drukken en onze weg over de gravelroad voort te zetten continu in de achteruitkijkspiegel turend of er we tussen de stofwolk in een andere auto konden ontwaren die de achtervolging op ons had ingezet.... nothing. Voor deze dag zaten we gebakken. Doorgereden naar de Salto Grande en weg naar Cuernos lookout om daar een korte aanbevolen wandeling te maken. Die bleek zeer de moeite waard: watervalletje, wat stroomversnellingen, bijzonder kleur water en meertjes door bepaalde chemicaliën die erin voorkomen, dood ogende bijna zwarte bomen die mooi afstaken tegen het gele korenachtige gras met uitzicht op de bekende berg. De rest van de wandelingen zou je toch gauw een dag mee bezig zijn. Na afronding werden we geconfronteerd met ons volgende probleem, we hadden een uitgekiende hoeveelheid voedsel bij ons, waarvan een deel nu dus in beslag was genomen, bovendien hadden we ons een beetje verkeken op de hoeveelheid water die je aan van alles en nog wat verbruikt. En we hadden dus geen geld en met pas betalen bleek bij navraag ook bijna nergens te kunnen. Dat werd dus goedkope toastjes met pindakaas en pasta en koffie + thee. Volgend punt was dat je in het park zelf bijna niet onbetaald kon overnachten, maar ja dan moesten we dus weer uit het park gaan waar je juist net met geluk binnen waren gekomen. Het plan was als volgt; rijden naar de enige gratis camping die we konden ontdekken (waarvoor dan wel weer een rangerstation gepasseerd moest worden) kijken hoe het daar ons zou vergaan. Lukte dan konden we morgen de door ons gewenste hike doen van Laguna Azul naar Paine Lake. Lukte het niet dan alsnog naar Puerto Natales voor geld uit de muur. Daar aangekomen omzeilden we weer opnieuw in een soepele beweging het ranger station ... Dachten we.... Om daarna door te tuffen naar de camping niet veel verder. Helaas bleek verderop de weg geheel afgesloten met een ketting en een grote boomstronk op de weg, gestrand dus. Met hangende pootjes dan maar terug naar Ranger Station om te informeren. Een jong vriendelijk rangertje stond ons al op te wachten. Gelukkig bleek deze een mondje Engels te spreken en was deze zeer behulpzaam. De camping bleek particulier bezit en de eigenaar was weg en daarom gesloten. Hij adviseerde ons ook om niet de hike te doen maar een stukje van de bekende W (4 daagse trekking door het park). Rest van de middag hebben we al chips etend, wijn drinkend en kaartend gechilled bij de camping, je kon er wel te voet komen alleen niet met auto en niet overnachten. Wel heel spijtig, echt een vette spot met alle voorzieningen. Hierna nog even een koningsmaaltijd bereid zonder broccoli dus; ravioli met tomatensaus. Toen moest er een nieuw plannetje worden gesmeed, want we wilden dat stukje W doen, maar dan moesten we dus weer het park in, ook was ons eten en water bijna op. We besloten voor het avontuur te gaan en ergens net buiten het park te overnachten bij iets wat als een soort mirador stond aangegeven, maar waarvan we wel konden herleiden dat het eigenlijk privegrond betrof. De plek zelf bleek ook weer een plaatje, aan een gekleurd meertje met uitzicht op de Fitz Roy. De auto was wel goed zichtbaar vanaf de weg, maar het was inmiddels ook al schemerdonker. Terwijl we bezig waren met de noodzakelijke voorbereidingen om te bed te gaan draaide er een auto vanaf de snelweg het stukje verlaten land op. Razendsnel spoelden we onze mondjes om die op dat moment vol met tandpasta zaten. De auto parkeerde vlak langs die van ons en twee emotieloze gezichten van een wat ouder man en vrouw bleven ons star aankijken. Omdat wij ook niet goed wisten wat nu precies de bedoeling was verstreken zo enige ongemakkelijke momenten van gestaar. Toen zag Femke dat blijkbaar het zijraam open was gedraaid en nam ze maar het voortouw om te auto te benaderen. De man: 'Hable Espanol?' Femke 'Un poquito'. Man: 'un poquito...., campar?' Femke: 'no cosinar' Man: 'NO campar, NO cosinar' . En toen reden ze weer weg. Na dit intermezzo leek het ons toch niet zo prettig idee om hier dan toch nog maar te blijven overnachten dus besloten we te kijken of we niet in het donker stiekem langs het rangerhuisje konden sneaken, zodat we alvast in het park zouden zijn en dan konden slapen op iets wat op Ioverlander werd omschreven als Las Torres hotel Bushcamp, een klein parkeerplaatsje bij de ingang van de wandeling die we wilden doen. Hier zaten dan ook een hostel en hotel die mogelijk onze opvallende hippie auto wat zouden camoufleren. We zouden dan bij het krieken van de dag beginnen aan de hike en eenmaal op het pad zouden we wel veilig zijn dachten we. Dus zo geschiede, niet veel later kwamen we in de buurt dus groot licht uit, en heeeeel langzaam voorbij het nog steeds verlichte huisje cruisen. Wel spannend want je ziet zonder groot licht eigenlijk geen donder op deze niet al te beste wegen. Succes! Nu nog hopen dat er geen achtervolging werd ingezet. Na een paar km gespannen rijden kwamen we aan op onze bushcamp, we bleken de enige auto. Wel zagen we dat het hostel een vrij ruime horecagelegenheid had en nog open leek, dus snel vluchten we daar naar binnen. Om 22:30 sloot het gebeuren, maar we hadden inmiddels wel geleerd dat we het water uit de beekjes zouden moeten kunnen drinken, want de oplettende lezer weet nog dat we een eten en waterprobleem hadden. En zo begon onze onrustige nachtrust, Femke heeft eerst nog even alle ravioli hangend uit de auto eruit moeten gooien zonder al teveel lawaai proberen te maken, uiteindelijk sliepen we ergens namiddernacht, waarna ik alweer om 05:30 het langzaam licht zag worden, om maar na 06.30 aanstalten te maken voor vertrek. Ontbijt hadden we nog en bestond uit drinkyoghurt met 1 banaan p.p. En wat granola. Niet veel later konden we beginnen met nog een halve fles water en 2 hardgekookte eieren en een appel per persoon. Ons nog even verdiept in de uit te voeren handelingen indien we in een in dit gebied levende poema tegen het lijf zouden lopen en we ons eigen vege lijf zouden moeten zien te redden: langzaam achteruit lopen in de ogen aan blijven kijken. Rechtop blijven staan en laat jezelf groter lijken dan het dier. Maak harde rare ok eigen invulling) geluiden. Kleine kinderen kun je het beste optillen en dragen.

De wandeling naar Base de las Torres lookout begon meteen goed met een flink stuk stijl omhoog dus binnen no time waren de jasjes en truien verdwenen en liepen we in het ochtendgloren peentjes te zweten. Maar wel met een volle fles water gevuld met water uit het eerste beste beekje dat we tegenkwamen. Halverwege zat een campingspot voor de W-ers waar we onze laatste 2.000 peso's goed hebben besteed aan twee flinke koppen koffie. Wonder boven wonder hadden we daar ook met creditcard kunnen betalen. Eten hadden ze niet, alleen koekjes, en dat mocht niet van Femke. De weg vervolgend kwamen we een hoop wandelaars bepakt en gezakt tegen die overnacht hadden op een iets verderop gelegen camping en die om 04.00 uur massaal vertrokken waren om er de zonopkomst te zien. En toen begon het 'Ola-en'. Omdat het natuurlijk een vrij smal intiem pad betrof kreeg je van iedereen een plichtmatig 'Ola' als begroeting. Het leek een beetje op de dag na oud&nieuw in een groot bedrijf, waar de hele organisatie je gelukkig nieuwjaar komt wensen. In het begin participeerden we hier nog flink aan mee, totdat we er allebei een beetje melig van werden en onze begroeting bedachten 'Snoefflaf & kwalie'. Heel flauw, maar wij hadden de grootste lol, schaterlachend rolden we bijna de berg af op de terugweg. De eindbestemming was wederom iets wat niet zou misstaan als prent in een sprookjesboek, magnifiek. De drie pieken van Torres del Paine weerspiegelden in het ijskoude water van het naastgelegen meertje. Toen we eraan kwamen waren er slechts twee andere duo's. Niet veel later arriveerde nog een ander stel met een Belgische privégids. Het was een jong stel en we vonden het dan ook wat vreemd dat ze voor deze hike een privégids hadden ingehuurd. Niet veel later werd de exacte reden duidelijk toen de man vroeg of de gids een foto wilde maken en vervolgens haar ten huwelijk vroeg, hierop volgde een luxe lunch die de gids had meegezeuld. Op de terugweg wederom een pitstopje gemaakt bij de camping in het midden waar we een cola en theetje bestelden, Femke ging hiervoor naar binnen
En kwam naar buiten met dit en .... Tromgeroffel... Koekjesssss! Het zonnetje bakte goed deze dag waardoor er ook nog de nodige portie zweet bovenop onze alweer twee dagen niet gewassen lichamen was gekomen. Een douche was dus zeer gewenst, maar we wilden eigenlijk niet weer een overnachting ergens boeken. Toevallig passeerden we op het einde vlakbij de auto ook een camping met wat eenvoudige faciliteiten, waaronder een hokje, wat bij nadere bestudering douches bleken te zijn. Aangezien we nu toch al lekker bezig waren op onze schooiersqueste kon dit er ook nog wel bij, dus snel onze spulletjes gehaald en geprobeerd om zo snel mogelijk te douchen. Helaas toch net niet snel genoeg want bij het verlaten van het gebouwtje werden we staande gehouden en gevraagd of we hiervoor even zo'n 8.000 pesos p.p. Wilden aftikken, zo'n €10. Na een mondeling akkoord dat we ons zouden melden bij het achter het douchehokje gelegen kantoortje liet ze ons even alleen. Op zich hadden we een normaal bedrag nog wel willen voldoen, maar dit vonden we toch iets teveel van het goede. En omdat dit onze allerlaatste handeling was in dit park besloten we stilletjes in de auto te stappen (die we hadden meegenomen) en ons razendsnel uit de wielen te maken. Nog even wuifen naar de ranger toen we zijn kantoortje op weg naar buiten passeerden en we waren vrij! Er viel op dat momen wel een klein lastje van ons af. Op weg naar nabijgelegen Puerto Natales, waar we dus al veel eerder naartoe hadden gemoeten indien we gesnapt waren. Dit plaatsje had eigenlijk niet veel te bieden behalve eetgelegenheden waar het mogelijk was met creditcard te betalen en waar we dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt door onze buikjes te vullen met goede pizza en bier. Na ook de tank en boodschappenmandje weer gevuld te hebben zetten we koers naar onze eindbestemming Punta Arenas. Hier kwamen we net iets voor middernacht aan op een enorme net iets buiten de stad gelegen asadoplek, waar er ook eentje nog steeds gaande was. Hier konden we weer gratis overnachten.

19 Oktober
Eigenlijk één dag teveel de auto gehuurd want Punta Arenas had niet veel te bieden. Dag die overigens best nog hadden kunnen besteden met wandelen in Los Alerces als het daar goed weer was geweest. Ook een dagje wandelen in El Bolson had zeker nog
gekund. Maar wat dan te doen? Hoogtepunt was een bezoek aan een eiland waar een flinke pinguïnkolonie zich ophield en waar je dan tussendoor kon lopen, kosten € 80 voor boottocht daar naar toe en 1,5 uur daar lopen. Na klein beetje wikken en wegen vonden we dit nog net een paar tientjes te duur. Na wat informatie opgedaan te hebben over bussen (er vertrok er eentje de volgende dag om 08.30) naar El Calefate in Argentinie waar onze vlucht naar Buenos Aires zou vertrekken. Maar wij zouden de bus pas op de 21ste nodig hebben omdat we morgen (20ste) de auto pas zouden inleveren, dat regelen we morgen wel dachten we. Een andere 'highlight' die geboden werd was een vuurtoren in de buurt bezoeken die niet bereikbaar was met de auto. Je moest de auto rijden tot waar je niet meer verder kon, en dan nog te voet verder zo'n 2 uur. Wat het informatiebureautje dan weer verzuimde te vermelden was dat deze twee uur durende wandeling langs mooi langs de zee afging, maar wel over een zeer fijn kiezelstrand, wat lopen behoorlijk zwaar maakt kunnen we je vertellen. Dus ik schat op 1/3 hadden we allebei zoiets van 'het is mooi geweest ons auto-avontuur', terugomkeerd gemaakt en de auto bij de eerste beste provosoriche asadoplek in de bosrand aan zee geparkeerd om een broodje hamburger met ui en tomaat te kokerellen. Dit was weer eens wederom in the middle of nowhere met geen levende ziel in de buurt. Awel menselijke ziel dan, want vrij snel na aankomst maakten we kennis met het fenomeen 'in de steek gelaten en gedumpte honden' die zich hier bleken op te houden. Van een afstandje hebben twee uitgemergelde exemplaren er ons gade lopen slaan. Uiterst zielig natuurlijk dus hebben we ze al ons voedsel gegeven wat we toch niet echt meer nodig hadden, waaronder een bijna vol bakje boter, dat ging er wel in. Ondertussen sloten we avond routinegewijs af met het nog steeds anonieme kaartspelletje in de auto, maar niet nadat we de afwas in de zee hadden gedaan.

20 okt
Wat een dag van ontspanning had moeten worden, werd een van de meest gestreste tot nu toe. 'S ochtend op het gemakje ingecheckt in ons b&b, de duurste tot nu toe a 50 dollar per nacht. Maar veel goedkoper was er eigenlijk ook niet. Ondertussen druk speculerend over hoe bij het inleveren van de auto de volgende zaken aan te gaan pakken: €20 voor schoonmaak (volgens Wicked zou deze aan binnen- en buitenzijde gepoetst moeten zijn, wat eigenlijk een onmogelijke opgave is na 2 weken gravelroad), we hadden zo'n 300 km' boven het maximum aantal gereden kosten ca €100 en natuurlijk de platte band die niet meeverzeker was a €70. Net voordat we de auto wilden gaan inleveren rond 15:00uur nog even langs busstation voor een busticket de volgende ochtend. Blijkt: de bussen naar El Calefate rijden om de dag! HATING THE LOW SEISON! Want in hoogseizoen gaan ze wel elke dag. Andere opties waren er niet, behalve deze dag nog naar Puerto Natales, daar overnachten en dan 's ochtends naar El Calefate. Maar dat zou betekenen dat we deze avond voor niks geboekt zouden hebben. Nog even gespeeld met de gedachte om stuk te liften, wat hier zeer gebruikelijk is, maar dat vonden we toch de risicovol gezien de vlucht. Dus om 20.00 zaten we keurig in de bus op wel naar het goedkoopste hostel in Puerto Natales dat we konden vinden om daar met nog 3 anderen in een slaapzaal te overnachten. Bij aankomst werden we gelukkig wel verwelkomt met pizza door de jarige vrouw des huizes als pleister op de wonde. Op de uitslag van onze auto zijn we nog steeds aan het wachten. Bij de betreffende lokale medewerker ter plekke vonden er een begripvol luisterend oor voor onze argumenten, maar helaas kon hij alleen adviseren aan het hoofdkantoor en zouden het personeel daar de knoop doorhakken.