Bolivia

BOLIVIA

Copacabana (19 t/m 21 september)

Wat klinkt het goed he? Copacabana... Wij moesten ook denken aan een prachtig exotisch strand, maar helaas, niets was minder waar. We kwamen aan in een soort verlaten dorpje aan het strand. Dit dorpje leefde waarschijnlijk van het toerisme en momenteel is het nog laagseizoen. De leuke hippe restaurantjes die er waren, daar stonden alleen de serveersters te wachten op hun eerste klantjes. Copacabana beach in Brazilie, het exotische deel gaan we over enkele weken nog beproeven.
Maar ook hier weer een huisje geboekt via AirBnB. Erg leuk deze keer met twee balkonnetjes die uitkeken over het Titacacameer. Het Titacacameer is een van de hoogst gelegen meren ter wereld.
Vandaag nog een beetje een rustdag gehouden, Mart was ziek in bed gaan liggen en wij hebben wat drankjes met nacho's gehad, op een balkon met uitzicht over het meer. Daarna nog een diner gehad met zijn viertjes, dit onder het genot van gouwe ouwe plaatjes als achtergrondmuziek.

De reis met zijn vijfjes sloten we af met een bezoek aan Isla del sol. Een eiland waar je naartoe gebracht werd met de boot en waar je van noord naar zuid kon lopen, dit in ongeveer 4 uur. Leuk maakte dit omdat de bevolking nog redelijk puur leek. Ondanks, volgens mij, de hoeveelheid toeristen die dit eiland bezoeken. Grappig aan dit eiland was dat we om de aantal meter een soort van tol moesten betalen voor het eiland. De eerste 2 keer hebben we dit allemaal netjes gedaan, maar na de tweede keer toen er 5 meter verderop weer iemand stond vonden we het te gek worden. We vroeger ons later ook af of we niet voor de gek werden gehouden. Na een wat boze blik liepen we ongegeneerd verder naar een welverdiende en mooie afsluiter van de tocht. Een lunch met uitzicht over het Titacacameer. Na een kleine rustpauze in ons huisje met thee en koffie, onze laatste avondmaal samen bij 'het vegetarische restaurant' doorgebracht. Imco kocht in de ochtend voor de boottocht een heerlijk broodje aan straat. Dit leidde ons uiteindelijk naar dit restaurant! Smullen en daarna brullen.. In de ochtend gaven we elkaar een paar stevige knuffels. Wat was het fijn geweest. Na wat lieve woorden vertrok Rinske met Mirthe en Mart richting Arequipa en wij vertrokken naar la Paz om onze reis in Bolivia voort te zetten! Dag lieverds en nog veel plezier, een mooie herinnering is gezet.

La Paz (21 t/m 26 september)

Na enkele zware uurtjes in de bus kwamen we dan aan in la Paz, de hoofdstad van Bolivia. Tijdens de busrit wel tien keer gevraagd of we konden stoppen voor de wc. En tien keer het antwoord gekregen over 15 minuten. Helaas geen een keer gestopt, ach ja een echte backpacker kan tegen wat druppeltjes in de broek. Weer in een grote stad, deze heel anders dan Cusco. Cusco was erg gemoedelijk en gezellig. La Paz was een iets wat meer ontwikkeld Aziatische hoofdstad in mijn ogen. Wat rommelig, veel minivans en foodstalletjes hier en daar. Je houdt ervan of je haat het, maar je kan het niet negeren. --- Ik schrijf trouwens gewoon door, gaat wel lekker en vind het wel vermakelijk om alle herinneringen nog even naar boven te halen. Imco is druk bezig met het schrijven van Patagonië waar we momenteel al zijn (20 oktober). Drukke weken gehad en even geen zin meer gehad om energie en tijd te stoppen in het schrijven na het verloren gedeelte van het verlag. Maar we willen jullie natuurlijk wel op de hoogte houden van onze ervaringen. Ook doen we het voor onszelf om het later nog eens door te lezen met een grote glimlach op ons gezicht. ---
Ok ok ik dwaal af, waar was ik? La Paz. De eerste dag natuurlijk op zoek gegaan naar wat er allemaal te doen was en altijd even bijkomen van een busreis. Dit keer in een guesthouse geboekt, slapen bij mensen thuis. We boekten die avond, voor de dag erop, de Death Road Mountainbike Tour en aten in een café van een Nederlandse eigenaar. We hoopten op heerlijke bitterballen, maar helaas dan moet je toch echt in Nederland zijn.

We hadden al velen goede verhalen gehoord van de Death Road Tour, oftewel 'Ruta de la Muerte'. Met volle goede moed stonden we vroeg op en zaten we om 08.00 uur alweer op de mountainbikes. In een groene omgeving tussen de bergen lag daar dan een van de gevaarlijkste wegen van de wereld. Een aantal jaren geleden viel er nog maandelijks gemiddeld één dode. Maar doordat er maatregelen zijn getroffen en er nog maar een enkele auto rijdt, neemt het aantal af. Er is een nieuwe snelweg aangelegd en deze weg wordt nog enkel en alleen gebruikt voor toeristen. Het is eigenlijk niets meer dan een smal stuk gravel road, sommige plekken niet meer dan 3 meter breed. Het werd ons gemakkelijk gemaakt doordat we met een oud busje bovenaan werden afgezet en we alleen maar hoefden af te dalen. Soms harder dan verstandig was. We passeerden enkele kruisjes van overleden locale bevolking en enkele toeristen. Dit zette je dan wel weer even tot nadenken. We eindigden die dag in een grote villa met zwembad en tafelvoetbalspel. Met twee Italiaanse mannen, die ook de Death Road deden, speelde we wat potjes tafelvoetbal. Beide teams gingen er fel op, helaas verloren we van de mannen.. Zij konden nauwelijks Spaans en/of Engels, maar met wat gebarentaal kwamen we ver en hadden we de grootste lol.

De stad la Paz verkennen was vandaag ons plan. Dit met de red caps. Deze organisatie staat erom bekend hele grappige en vermakelijke City Tours te geven. En dat waren ze ook, grappig en kundig. Ze spraken erg goed Engels en gaven leuke uitleg over de stad. Zo leer je gelijk de stad kennen en ben je actief bezig. Helaas was de groep wat groot en ga je dan toch wel snel door de stad heen. We bezochten een grote markt, de heksenmarkt en wat beroemde gebouwen en tevens gevangenis van la Paz. De heksenmarkt was wel vreemd, overal hingen doden uitgedroogde lama foetussen. Dit ter offering voor de Pachamama. De God waar veel Zuid-Amerikanen in geloven.
Na veel gelopen te hebben doften we ons op en pakten we nog een wijntje in bed. Na moeizaam opstaan, na enkele glaasjes, toch aanstalten gemaakt om uit eten te gaan en een bodem te leggen voor een goede stapavond. Ons werd verteld dat stapavonden begonnen in een van de hostels: Loki of Wildrover. We kozen deze avond om te starten in Loki, daar werden gezamenlijke plannen gemaakt voor later op de avond! In Loki hostel begonnen we met een aantal potjes tafeltennis, wat zijn we beide toch heerlijk fanatiek. Maar wie denk je wie er won? Jullie weten wel wie. Daarna stonden de shotjes voor ons klaar op de bar. Traditie voor Loki hostel, iedereen shotjes verkopen en daar een soort wedstrijd van maken. Landen speelden dan tegen elkaar. Dan werden alle shotjes langs elkaar op de bar gezet, aangestoken en proost! Al snel ontmoette we een Canadese met Hongkong roots, een Australiër en Amerikaan. Leuk al die nationaliteiten bij elkaar. Met zijn allen op pad naar club New Pagoza. Een leuke intieme club waar menige hun avond eindigen en de ochtend beginnen. Heerlijk gedanst en gefeest en om 07.00 uur in de ochtend lagen we dan eindelijk uitgeblust in ons bedje.

Schrokken we om 16.00 uur wakker van de honger, besloten we een pizzeria op te zoeken om de kater te verdringen en daarna weer ons bed op te zoeken.

Een zonnige dag stond weer voor de boeg dus uit de veren en nog wat hoogtepunten van de stad bezichtigen. Op zondag is het in een buitenwijk van la Paz altijd een grote markt. En dan niet wat wij groot noemen, maar een van de grootste van de wereld. Kilometers lang overal stalletjes. Je kan daar echt alles kopen wat je hartje begeert. Van kuikens tot auto onderdelen en kleding. Maar houd je tas wel goed voor je en in de gaten. Diefstal is niet ongewoon. Kwamen nog een Nederlands stel tegen die overvallen waren. Ze werden omsingeld met een oma voor hun neus en zo werden hun broekspijpen, jaszakken en tas leeggehaald. Gelukkig is dit ons niet overkomen, maar oplettend waren we wel. Daarna met de teleferico weer naar beneden. Een soort kabelbaan met wagonnetjes (skilift) waar de mensen zich vanuit de stad naar de buitenwijken verplaatsen. Erg leuk voor de daar direct onderwonende met een dakterras. Voor ons wel een perfecte attractie om uitzicht te krijgen over de stad. Beneden aangekomen een ticket geboekt voor de beroemde cholitas wrestling die op donderdag en zondag plaatsvindt in el Alto, de buitenwijk waar ook de grote markt was die dag. Met een busje vol toeristen waren we allemaal erg benieuwd wat ons te wachten stond. We kwamen binnen in een soort markthal waar een boxring in geplaatst was. Aan de linker zijde op de tribune zaten de locals en de toeristen rondom de boxring. Heerlijk die segregatie, maar eerlijk gezegd viel het ons al reuze mee dat er überhaupt locals waren. Soms zijn zulke events ook ware lokkertjes voor onwetende toeristen die denken ondergedompeld te gaan worden in een unieke inheemse ervaring. Het was voor veel locals een uitje op zondag. Kinderen, opa's en oma's, iedereen was aanwezig. Kinderen? Ja kinderen, op zich niks vreemds aan dachten we in eerste instantie. Maar toen de show echt goed losbarstte kregen we toch een wat unheimlich gevoel: wat moest er later wel niet van deze kinderen terecht komen nadat ze hadden kunnen zien hoe vrouwen in elkaar werden getrapt door 3 verklede al dan niet gemaskerde mannen, hoe vatsige scheidsrechters hun broek naar beneden trokken om met blote kont op gezichten te gaan zitten, hoe cholitas met bloed besmeurde gezichten rondliepen langs het publiek, hoe stoelen kapot werden geslagen op mensen of hoofden tegen betonnen palen werden geslagen etc. Dit allemaal onder luid boegeroep en gescheld vanaf de tribune. Zo nu en dan werd er een fles cola geschud door de
worstelaars en uitgespoten op het publiek, waarvoor dit voor velen volgens mij niet de eerste keer was aangezien ze ook dekentjes hadden meegebracht wat als schild gebruikt kon worden. Kinderen zien namelijk het verschil tussen echt en nep niet, en dit was natuurlijk nep, vergelijkbaar met de populaire Amerikaanse variant waar Hulk Hogan zo bekend mee is geworden. Dit spektakel duurde zo enige uren voort. Cholitas worden overigens de vrouwen genoemd die nog in traditionele klederdracht rondlopen: wijde jurken van verschillende soms wel 8 tot 12 lagen, haar op 2 vlechtjes en het karakteristieke bolhoedje. We sloten deze bizarre avond af, dit keer bij hostel Wildrover. Om met wat opgetrommelde mensen vanuit daar naar een bar te gaan tot in de vroege uurtjes. Weer veel leuke mensen ontmoet en samen een top avondje gehad!

Na weer een bijzondere stapavond ontwaakten we wat laat waardoor de dag eigenlijk alweer voorbij was. Gelukkig hadden we wat nagedacht deze vakantie en een late check-out genomen. Wilden we de nachtbus richting de volgende bestemming nemen, kwamen we erachter dat Imco zijn jas opeens weg was. Ze hadden onze spullen even aan de kant gezet omdat we een hapje gingen eten in de stad. Na wat zoeken toch maar aan een meisje van het guesthouse gevraagd of zij er iets van af wist. Ze knikte van nee, maar zou contact opnemen met een collega die de uren voor haar gewekt had. Wij al een beetje in de stress want we moesten de bus halen. Na enkele minuten vertelden hij dat ze maar eens in de kast moest kijken? Huh? Nja goed na een aantal lakens kwam het blauwe jasje tevoorschijn. Hij zal het wel koud hebben gehad. Jammer, want het was een heerlijke homestay, maar dit is dan wel een groot minpunt. Ook nog eens bijna te laat gekomen voor onze nachtbus richting Sucre.

Sucre (27 t/m 28 september)

Na een goede nachtrust in de nachtbus kwamen we redelijk uitgerust aan in Sucre. De mooiste stad van Bolivia, met grote witte koloniale gebouwen. Enkele jaren terug nog in conflict met la Paz om de hoofdstad te worden. Maar la Paz won deze strijd. Maar desondanks is Sucre in 1991 verklaard tot werelderfgoed. We waren die dag gestart met een goedkope verse sap op de markt en een overheerlijke salteña bij el Patio (tip!). Daarna zelf de stad wat verkend. Ik was toch nog best vermoeid van de stapavonden in la Paz in combinatie met minder goede nachtrust in de nachtbus. Vandaar dat we geen zin hadden in een georganiseerde toer. Sucre is ook niet echt een grote stad, dus goed te doen all by yourself. We hadden zin om bij te komen van de drukte en volgden de Lonely Planet naar een mirador (uitkijkpunt). Enkele kilometers lopen en een klein bergje op, daar lag het Café Gourmet Mirador (tip!). Genesteld in een lounge stoel en kijkend naar de stad, die is omgeven door bergen. Daar een heerlijk biertje gepakt samen en genoten van de rust. Imco werkend aan het verslag en ik was de reis verder aan het uitwerken. Heerlijk een aantal uren in het zonnetje gezeten. Nog even een hapje gegeten bij restaurant Florín en ons bedje ingedoken. Met volle verwachting voor de volgende highlight, Salar de Uyuni.

Maar eerst in de ochtend een heerlijk bakje met fruit en joghurt, opgemaakt in een glazen schaaltje als een soort bootje. De stukken fruit aan elkaar gelijmd met slagroom. Dit alles voor 1 euro, je moet even de foto zien! En toen nog acht uurtjes in de bus richting het plaatsje Uyuni. Waar we rond 16.00 uur aankwamen. Een uitgestorven toeristendorpje midden in de woestijn. Ook hier door het laagseizoen nog weinig te doen in alle restaurantjes. Maar tijdens de weg naar Uyuni zaten we in de bus met twee Nederlandse meiden: Milou en Stephanie. Zij waren op de hoogte gebracht van een goede touroperator in Uyuni. Waarmee we écht de Tour moesten boeken. Deze zou zich onderscheiden van de rest. Wel wat duurder, maar waar voor je geld en een goede Engelssprekende gids. Met zijn vieren liepen we naar touroperator Quechua Connection 4wd. We waren meteen overtuigd dat dit een goede Tour zou worden, dus boeken maar!

Salt Flats - Salar de Uyuni (29 september t/m 1 oktober)

Om 10.45 uur was het vertrekken vanuit het toeristenbureau. Daar troffen we onze groep aan. Wij zaten in de 4wd auto met Milou en Stephanie en de andere auto zat een Nederlands stel, een Australische man, een Tsjech en een Amerikaan. De Nederlandse jongeren overheersten de groep. De eerste dag was al direct erg spectaculair. We bezochten eerst een treinkerkhof en kwamen daarna al aan op de Zoutvlakte. Daar stonden onze fietsen klaar, mochten we een half uur naar onze lunch fietsen over de Zoutvlakte. Een grappige ervaring. Het was warm vandaag. Na enkele foto's was het tijd voor de lunch op de Zoutvlakte, en wel... Lama! Smaakte naar een runderlapje. Na de lunch zette we onze trip voort naar de zoutmijnen waar we een korte uitleg kregen. We zagen die dag vulkanen, Incawasi Island (een eiland vol met cactussen) met zonsondergang en zagen de zon helemaal ondergaan vanaf Pia Pia Island. We maakten nog een grappig filmpje en diverse leuke foto's op de zoutvlakten. De foto's en filmpjes zijn erg lachen omdat er geen herkenningspunt is om diepte in te schatten. Dit maakt je reusachtig groot of een dwergje. De eerste nacht hadden we een tweepersoonskamertje met eigen douche en stond een bord spaghetti op ons te wachten.

Om 06.00 uur stond de wekker weer want voor 07.00 uur moesten we ontbeten hebben en al onze spullen gepakt hebben. Er stond weer een vol dagprogramma op ons te wachten! We bezochten een gebied met groen koraal, vulkanen, schitterende meren met verschillende kleuren en flamingo's, versteende boom midden in de woestijn, geizers en in de avond na warme chocomelk, koekjes en een diner, sloten we met z'n allen af in de hotsprings waar we de sterrenhemel mochten bekijken. We mochten er zolang in blijven als we wilden. Heerlijk warm en erg romantisch keken we naar de vallende sterren met een biertje in onze handen. Helaas, maar ook wel weer erg grappig, werd onze rust verpest door drinken Engelsen die karaoke aan het doen waren. Ze wilde de strijd aangaan tegen onze groep. Ik fungeerde maar als scheidsrechter. Klonk prachtig zo in de middle of nowhere! Na enkele uren in het badje hebben gedompeld was iedereen versuft van de warmte. Rond 01.00 uur sloten we onze ogen in de dorm, waar we met de Nederlandse meiden sliepen.

Dag drie van de Tour stond met name in het teken voor het reizen naar Chili. Maar na vertrek uit het hostel nog een mooie view over de woestijn, een groen meer (helaas minder groen dan verwacht, maar het rode meer was wel erg spectaculair de dag ervoor) en een wit meer. Een prachtige 3 daagse afwisselende Tour met alleen maar hoogtepunten! Mochten jullie naar Bolivia gaan voor de Salt Flats is Quechua Connection zeker een aanrader! We hebben genoten.